دیشب گناهی کرده ام....

آدم ها خودشان را میفروشند،آدم هایی که خودشان و تمام زندگی شان،اطرافیانشان را که هیچ حقی به مالکیت آنها ندارند میفروشند،و هر کس به بهایی...فروش و بها و ارزش اهمیتی ندارد.تفاوتها از همین جا آغاز میشود که چطور باید نگریست

درستی،بدی،ارزش،ضد ارزش را با هردیدی بنگری به نتیجه ای خواهی رسید،گرچه عمل یک چیز است اما در هر معنی حقیقتی نهفته است

انجا که چشمان را باز میکنی تا هر چه هست ببینی،خدایی را صاحب خانه میبینی که به مانند میهمانی معذب و نه چندان راضی از ضیافت و شاید دلخور از خوشی ها و غم ها در رفت و آمد است،همانجا که میخواهیش کنارت بماند،رفیقت بماند،استواری گامهایش را در کنارت حس میکنی،گرمی سخنانش را،محبت کلماتش را،تازگی حس زندگی.....بیا و در کنارم بمان،ای افتخار کسی که هیچ افتخاری ندارد.
«تاحب»

راه ونشانم را همه باختم،همه رابه یک لحظه وشاید به یک دیدار باختم،دیداری از پشت هفت دیوار،دیوار هایی از جنس فاصله........باختم،باختم محبوبم......

بگذار بمانم در ریگستان های داغ فرسوده ام،بمانم در نشنیده ها،بمانم در ابتدای ندیده ها،بمانم در تهی،بمانم در اول،بمانم در نرسیدن......

زود بود،همه کار هایم زود بود،و تردید هایم درست.زود بود برای دوست داشتن و دوست داشته شدن.زود بود که از گنگی ام گنگ شوی.برای همیشه زود است،زود است آتش عارفانه ام خاکستر شود.

نمیتوانم تصور کنم که تو از کودکی هایم برنجی،کودکی که هرگز نتوانست طرز بازی با اسباب بازی هایش را بیاموزد در حالیکه سعی داشت قواعد بازی خود را به هم بازی اش بیاموزد.این کودک مجرم است! جرمش گرفتن لذت بازی از هم بازی خودش است.

            این کودک محکوم است تنها بماند،تنهای تنها.....بدون حتی یک هم بازی

من در این تاریکی

امتداد تر بازوهایم را

زیر بارانی میبینم

که دعاهای نخستین بشر را تر کرد
«تاحب»

دیشب گناهی کرده ام....
دیشب گناهی کرده ام،بوسیدم و نشستم و به قرب یار خندیدم.ندانستم که از غیرت تمام بال های پروازم را سوزاندی،از سادگی مرا حکم به ندانستن دادی.گرچه اینها از نادانی است،اما تو میدانی......

آزاد آزادم ببین،چون عشق درگیر من است

دیگر گذشت آن دوره که تقدیر زنجیر من است

شاید نمیدانی ولی،از خود خلاصم کرده ای،

آیینه خالی فقط امروز تصویر من است

با عشق تو بر باد رفت آن آبروی مختصر

من روح بارونم ببین،چون عشق تقدیر من است

«تاحب»

غریبه بودن بد جوره،اما بد تر از اون دیدن کسانیه که قبلا باهات غریبه نبودن،قبلا وجود تو بودن،قبلا زندگی تو رو تشکیل میدادن.کسانی که قبلا حرف داشتی باهاشون اما دنیا با زر و زیورش توجه تو رو به خودش جلب میکنه.وتو یادت میافته که وقتی همه چیز رو به دلت سپرده بودی یادت رفته بود که دلت هنوز کوچیکه و بچه.....خیلی چیزا یادت رفته بود یادش بدی،یادت رفته بودبهش بگی به حرف های خودش دل ببنده.

غریبگی تو دنیا بد دردیه واسه کسی که همه چیز رو سپرده به دلش،دل ضعیفش،دل چرکینش.
بذار از درد هام نگم،حرف واسه گفتن زیاد دارم،اما دل شنوا  !!!!!   شک دارم....پس چی بگم،نگفتن از گفتن پر حرف تره.

                                          زین گونه ام،زین گونه ام 
                                          که در غم غربت غریب نیست
                                          گر سر کنم شکایت هجران
                                                  شکیب نیست
                                                            جانم بگیروجانم بگیرو
                                                                   صحبت جانانه ام ببخش
                                           یارا........
                                          کز جان شکیب هست وز جانان شکیب نیست

«تاحب»